Osoba generała, bohatera trzech wojen, dowódcy Kierownictwa Dywersji (Kedywu) Armii Krajowej, współtwórcy organizacji „NIE”, zamordowanego przez komunistów symbolizuje polskie losy w XX wieku oraz niezłomność charakteru i żarliwy patriotyzm.

Urodził się 15 sierpnia 1893 r. na Białostocczyźnie, we wsi Kamienna Stara. Nauki początkowo pobierał w domu, potem w Grodnie, aby w 1911 r. wyjechać do Petersburga, gdzie w 1915 r. zdał maturę. Nie mógł kontynuować nauki - trwała I wojna światowa i Nikodem został powołany do armii rosyjskiej. Ukończył 4-miesięczny kurs w oficerskiej szkole piechoty, była to Włodzimierska Szkoła Wojskowa w Petersburgu. 1 października 1915 r. ukończył ją, został mianowany chorążym i otrzymał przydział do 163 Batalionu Zapasowego w Czelabińsku na Zachodniej Syberii. Od grudnia 1915 r.

Urodził się 16 października 1892 r. w Stryju. Rodzina przeniosła się do Nowego Sącza,tam też uczęszczał do gimnazjum. Działał aktywnie w organizacjach niepodległościowych. Już w 1904 r. znalazł się w konspiracyjnej komórce związku młodzieży "Zet". Po uzyskaniu matury z wyróżnieniem w 1910 r. podjął studia prawnicze i filozoficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim,równocześnie studiując w Akademii Handlowej. Założył "Związek Jastrzębi",a w 1912 r. wstąpił do Związku Strzeleckiego.

Urodził się 1 lutego 1888 r. w Tarnopolu. Był synem powstańca styczniowego. Po uzyskaniu matury w 1905 r. do 1908 r. studiował studiował w Akademii Wojskowo-Technicznej w Moedling na wydziale artylerii. W 1911 r. ukończył Szkołę Strzelecką Artylerii w Hajmasker. Następnie podjął naukę w Szkole Sztabu Generalnego w Wiedniu,której nie ukończył na skutek wybuchu I wojny światowej.

Urodził się 24 grudnia 1890 r. w Niepołomicach. Szkołę powszechną ukończył w Kętach, a gimnazjum klasyczne w Wadowicach. W 1911 r. zdał maturę, a w 1912 r. podjął studia w Wiedniu na Akademii Rolniczej. Włączył się w działalność niepodległościową, wstąpił do Polskich Drużyn Strzeleckich. Po wybuchu I wojny światowej przybył do Bochni i w sierpniu 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich. Dostał przydział do 2 pp, później służył w 3pp w II Brygadzie. Dowodził plutonem, kompanią i batalionem.

Urodził się 19 grudnia 1888 r. w Krakowie w rodzinie malarza Stanisława Jakuba herbu Nałęcz i Teresy hrabiny z Lubinieckich (według niektórych źródeł - Lubienieckich) herbu Rola. Uczęszczał do Gimnazjum im. Sobieskiego, po którego ukończeniu podjął studia przyrodnicze w szwajcarskim Fryburgu. 

Urodził się 15 lipca 1871 r. w Warszawie. Wywodził się z rodziny Artzt, która w XVII w. przybyła do Polski z Wirtembergii. Później, aby podkreślić swoje przywiązanie do polskości, zmienił nazwisko na Arctowski. Początkowo pobierał nauki w Inowrocławiu, następnie udał się do Belgii, gdzie ukończył szkołę średnią i rozpoczął studia na wydziale matematyki i fizyki w Liège. Naukę chemii i geologii kontynuował na paryskiej Sorbonie, gdzie poznał się z Marią Skłodowską-Curie. W 1893 r. powrócił do Belgii i w przeciągu trzech lat opublikował dwadzieścia prac naukowych z zakresu geologii. Rok 1895 przyniósł Arctowskiemu nawiązanie znajomości z baronem Adrienem de Gerlache de Gomery, będącym sierżantem w belgijskiej Marynarce Wojennej.

Idea uczczenia żołnierzy, którzy polegli i zostali niezidentyfikowani z imienia i nazwiska, narodziła się po I wojnie światowej we Francji. Fryderyk Simon – ojciec, który na polach bitew stracił trzech synów – zainicjował powstanie pierwszego specyficznego grobu, symbolizującego tych wszystkich walczących, którzy oprócz życia stracili także swe imiona. 11 listopada 1920 r. w Paryżu pod Łukiem Triumfalnym powstał pierwszy Grób Nieznanego Żołnierza. Podobna uroczystość miała miejsce w Londynie. Pomysł szybko stał się popularny wśród innych państw, między innymi w Polsce. Pierwsze rozmowy na ten temat podjęto już w 1921 r. W czerwcu tego roku powstał Komitet Uczczenia Poległych 1914-1921. Na jego czele stał przewodniczący Rady Miejskiej Ignacy Baliński. Pomysłem Komitetu była budowa pomnika-kapliczki w katedrze św. Jana, jednakże nie uzyskał on akceptacji społecznej. 

Urodził się w Warszawie 11 września 1892 r. Studia wyższe odbył w Instytucie Politechnicznym w Liège w Belgii. W latach 1912-1914 uczestniczył w pracach Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. W sierpniu 1914 r. był w szeregach 1 Kompanii Kadrowej. W Legionach walczył w 1 pułku artylerii do sierpnia 1917 r., do czasu tzw. kryzysu przysięgowego, po którym został internowany w Beniaminowie. W listopadzie 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w walkach o Lwów i w wojnie polsko-sowieckiej. Do grudnia 1919 r. był dowódcą batalionu w 1 krakowskim pułku artylerii, a następnie służył w 1 Pułku Artylerii Legionów. W 1920 r. dowodził drugim batalionem 5 pp Legionów. W latach 1921-1923 odbył studia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu studiów objął funkcję zastępcy dowódcy 1 pp Legionów w Wilnie.

Urodził się 30 grudnia 1881 r. w Święcianach na Wileńszczyźnie. Pochodził z rodziny o korzeniach francuskich, która miała przybyć na te tereny po rewolucji we Francji. Ojciec przyszłego generała brał udział w Powstaniu Styczniowym "jako goniec odnoszący listy i rozkazy z Wilna do „lasu” i jako przewodnik czeladników idących na polowanie na żandarmów rosyjskich i kozackich”. W odwecie Rosjanie pozbawili rodzinę fabryki rękawiczek i zakazali mieszkania w Wilnie. Rodzina osiadła w Petersburgu, gdzie od 1895 r. Wiktor uczęszczał do szkoły realnej (poprzednio pobierał nauki w prywatnych szkołach polskich w Święcianach i Lidzie). W latach 1901-1904 uczył się w oficerskiej szkole piechoty w Petersburgu – Włodzimierskiej Szkole Wojskowej.

Stanisław Maczek urodził się 31 marca 1892 r. w miejscowości Szczerec niedaleko Lwowa. Rodzina miała korzenie chorwackie. W 1910 r. ukończył gimnazjum w Drohobyczu. Mając talent humanistyczny podjął studia na Wydziale Filozofii i Filologii Polskiej na Uniwersytecie Lwowskim. Wstąpił do Związku Strzeleckiego, w którym przeszedł przeszkolenie wojskowe, udzielał się także w organizacjach studenckich – należał do Stowarzyszenia Młodzieży Akademickiej „Życie”. W lipcu 1914 r. został powołany do wojska austriackiego, co uniemożliwiło mu służbę w Legionach. Przeszedł szkolenie oficerskie oraz specjalistyczne kursy: taktyczno-szturmowy, strzelania z broni maszynowej, narciarstwa i wspinaczki wysokogórskiej.

Idea użycia wojsk spadochronowych nie była obca wielu armiom świata jeszcze przed II wojną światową, w tym i polskiej. W latach 20-tych z inicjatywy Aeroklubu RP powstała Liga Obrony Powietrznej Państwa, dzięki czemu zaczęło się rozwijać spadochroniarstwo. Początkowo było ono traktowane jako dziedzina pomocnicza w stosunku do innych dyscyplin aeronautyki. W 1935 r. nastąpił przełom, głównie pod wpływem młodzieży, która pisała masowo listy do LOPP pod wpływem mody na spadochroniarstwo z prośbami o umożliwienie jej dostępu do szkoleń spadochronowych. Obserwowano także co się dzieje w Związku Sowieckim, który zaczął tworzyć wojska powietrzno-desantowe na wielką skalę.