Po śmierci Stefana Batorego w 1586 r. następnym królem elekcyjnym Rzeczpospolitej został reprezentant szwedzkiej dynastii Wazów – Zygmunt  III Waza. Kontrkandydatem do tronu polskiego był arcyksiążę Maksymilian Habsburg. Zawiązało się stronnictwo "maksymilianistów", którzy forsowali jego wybór. Arcyksiążę Maksymilian wkroczył do Rzeczpospolitej i tylko dzięki zdolnościom kanclerza Jana Zamoyskiego udało się obronić Kraków, gdzie 27 grudnia 1587 r. koronowano Zygmunta.

Po bezpotomnej śmierci ostatniego króla z dynastii Jagiellonów – Zygmunta Augusta – nastała epoka królów elekcyjnych. Pierwszym władcą wybranym w ten sposób w 1573 r. był Henryk Walezy, który zasłynął tym, że na wieść o śmierci swego brata Karola IX uciekł z Polski do Francji w roku następnym. W grudniu 1575 r. doszło do podwójnej elekcji. 12 grudnia, dzięki wsparciu rodów magnackich z Litwy, głównie Radziwiłłów, na tron polski powołano cesarza Maksymiliana II Habsburga, zaś 3 dni później szlachta obrała nowym królem Rzeczpospolitej Annę Jagiellonkę, a za męża przdano jej Stefana Batorego, reprezentującego jeden z najstarszych rodów Siedmiogrodu.

Starcie pod Krasnobrodem to jeden z wielu przykładów świetnego wyszkolenia polskiej kawalerii walczącej na polach bitew wojny obronnej Polski w 1939 r. Ruchliwa i mobilna – polska jazda napsuła Niemcom wiele krwi. Aby zepsuć wizerunek polskich ułanów niemiecka propaganda wymyśliła szarże z lancami na czołgi, które mieli jakoby przeprowadzać Polacy. To kłamstwo trwa do dzisiaj i wciąż znajdują się tacy, którzy w nie wierzą. Prawda wygląda zgoła inaczej. Polscy kawalerzyści stosowali umiejętną taktykę walki z wrogiem, szarżując na niego gdy było to możliwe. Podobnie rzecz wyglądała pod Krasnobrodem, niedaleko Zamościa.

Zwycięska dla polskiej strony bitwa, będąca cześcią Wielkiej Wojny z Zakonem z lat 1409-1411, wciąż pozostaje w cieniu bitwy grunwaldzkiej i nie funkcjonuje tak jak ona w zbiorowej świadomości historycznej. » Przegrana wojsk zakonnych pod Grunwaldem w lipcu 1410 r. » nie złamała potęgi Zakonu – państwo stworzone przez rycerzy-zakonników dysponowało wciąż rezerwami i środkami pozwalającymi na dalsze prowadzenie walki. Grunwald osłabił jedynie państwo zakonne, poderwał jego prestiż, pokazując, że z wojskami zakonnymi można wygrać, ale było ono wciąż zdolne do akcji ofensywnych i nie zamierzało poddawać się polskiemu władcy.

Car Mikołaj I kiedy dowiedział się 7 grudnia 1830 r. o wybuchu powstania w Warszawie, był zdecydowany na rozwiązania siłowe. 8 grudnia na spotkaniu ze swoimi oficerami gwardii w Pałacu Michajłowskim mówił o „zdradzie w Warszawie”, „złamaniu przysięgi”, „morderstwach na wiernych generałach”. Car apelował: „W razie konieczności, wy, moja wierna gwardia, pójdziecie nauczyć zdrajców rozumu, przywrócić porządek i pohańbioną cześć Rosji”. 

Po zakończeniu konfliktu wewnętrznego z Gdańskiem Rzeczpospolita musiała zmierzyć się z zagrożeniem interesów polskich pochodzącym z zewnątrz. Rzecz dotyczyła Inflant czyli terenów dawnego państwa Zakonu Kawalerów Mieczowych. Państwo to istniało od początku XIII w., zakon schrystianizował podbite ziemie i ściągał osadników z Niemiec, a Ryga zaistniała jako ważny punkt na mapie handlowej Europy.

Urodził się 19 sierpnia 1893 r. w Warszawie, lecz wychowywał się w Łowiczu, gdzie jego ojciec – Alfons – miał warsztat stolarski. Matka Jadwiga była nauczycielką języka francuskiego. W domu panowała atmosfera szacunku do przeszłości, wspominano przodków walczących w powstaniach listopadowym i styczniowym. Od 1905 r. Stefan zaczął uczęszczać w Łowiczu do szkoły i tam trafił do jednego z kółek samokształceniowych, organizowanych przez młodzież walczącą z nachalną rusyfikacją. 

W lipcu 1626 r. wojska szwedzkie pod wodzą króla Gustawa II Adolfa wylądowały w Piławie (dziś Bałtijsk),rozpoczynając tym samym kolejną polsko-szwedzką wojnę o panowanie nad Bałtykiem. Szwedzi wykorzystali skupienie sił zbrojnych Rzeczypospolitej na południowo-wschodnich rubieżach państwa,co było związane z konfliktami polsko-tureckimi. Północna część ziem polskich pozbawiona była praktycznie wojska i Szwedzi w szybkim tempie zajmowali kolejne miasta,m.in.: Elbląg,Malbork,Tczew,Gniew,Puck,Frombork,Starogard,Sztum,Dobre Miasto,Ostróda. Nie udało im się jedynie zdobyć z marszu Gdańska,choć to jego zdobycie i całego ujścia Wisły,przez które szło 80 % polskiego handlu zagranicznego,było celem strategicznym Gustawa II Adolfa. Zygmunt III Waza ruszył na odsiecz Gdańskowi.

Bitwa stoczona 19 kwietnia 1809 roku pod Raszynem nieopodal Warszawy, choć formalnie z wojskowego punktu widzenia pozostała nierozstrzygnięta, była przełomem w wojnie stoczonej przez Księstwo Warszawskie z Austrią. Siły polskie, mimo zmuszenia ich do opuszczenia Warszawy, wkrótce podjęły kontrofensywę. Ostatecznie wojna zakończyła się powiększeniem terytorium Księstwa Warszawskiego. Pozwoliła także wykazać się ks. Józefowi Poniatowskiemu osobistą odwagą i talentami dowódczymi.

Była jedyną kobietą wśród elitarnej grupy cichociemnych – żołnierzy przeszkolonych w zakresie dywersji w Anglii i przerzuconych na spadochronach do okupowanej Polski. Była kurierką Komendy Głównej ZWZ-AK, przewożącą wielokrotnie meldunki podziemia przez okupowaną Europę. Represjonowana po wojnie przez komunistyczną bezpiekę, po wyjściu z więzienia poświęciła się pracy pedagoga.

Erazm Józef Jerzmanowski herbu Dołęga urodził się 2 czerwca 1844 roku w Domanikowie w powiecie gostyńskim w rodzinie z tradycjami patriotycznymi. Przodkowie Erazma byli senatorami, posłami, brali udział w pracach Sejmu Wielkiego, stali też u boku Napoleona (dosłownie), towarzysząc mu na wygnaniu na Wyspie Św. Heleny – Jan Paweł Jerzmanowski, oficer wojska Księstwa Warszawskiego, otrzymał za to Legię Honorową. Inny przodek – Franciszek Jerzmanowski – zasłynął odmową podpisania traktatu I rozbioru Polski.

Dywizjon 302 "Poznański", choć nie tak sławny jak bliźniaczy Dywizjon 303, równie pięknie zapisał się w historii polskich sił zbrojnych.