Ubiór, który zakładamy na co dzień, odgrywa istotną rolę w postrzeganiu naszej osobowości, jest pewnego rodzaju wizytówką nas samych, którą pokazujemy światu. Dlatego też moda to wyjątkowy sposób na wyrażanie siebie, swojego charakteru, a także poglądów i ideałów.
Franz Kutschera należał do jednych z najlepszych „specjalistów” od ujarzmiania podbitych przez III Rzeszę narodów. Jego brutalnych metod doświadczyły Norwegia, Jugosławia, Czechosłowacja, Holandia, Belgia i Rosja. W związku z nasilającą się działalnością Polskiego Państwa Podziemnego został skierowany do Warszawy z zadaniem utopienia niepokornego miasta we krwi. Liczył, że jego krwawe i brutalne metody będą skuteczne, a on sam po wykonaniu zadania będzie mógł wypiąć pierś po kolejne odznaczenie.
Starcie zbrojne żołnierzy Grup Szturmowych Szarych Szeregów z gestapo, które miało miejsce 26 marca 1943 roku w pobliżu skrzyżowania ulic Długiej i Bielańskiej w okupowanej Warszawie jest ważne z co najmniej dwóch powodów. Po pierwsze oznaczało przejście do nowych form walki czynnej z wrogiem, już z bronią w ręku. Po drugie stanowi wspaniały przykład przyjaźni młodych ludzi, którzy katowanego przez Niemców kolegę postanowili odbić z ich rąk.
Polskie Państwo Podziemne toczyło walkę z wrogiem na wielu polach. Spektakularne akcje zbrojne i dywersyjne były tylko jednym ze środków w szerokim wachlarzu działań polskiego podziemia. Innym wymiarem była walka toczona przy pomocy słów. Prasa konspiracyjna spełniała bardzo ważny cel – przełamywała monopol informacyjny okupanta oraz pozwalała na krążenie różnych idei, czego następstwem był rozkwit podziemnego życia politycznego. W czasie okupacji polskie podziemie przetestowało także formę walki, którą dziś byśmy określili jako "wojnę psychologiczną". Polegała ona na wydawaniu w drukarniach konspiracyjnych pism, ulotek i druków zwartych w języku niemieckim, które miały osłabiać morale żołnierzy niemieckich i administracji okupacyjnej poprzez wykazywanie nieuchronności klęski III Rzeszy. Było to duże wyzwanie dla polskiego podziemia, ponieważ propaganda skierowana do Niemców musiała być perfekcyjna językowo i uwzględniać mentalność odbiorcy. Udało się to osiągnąć – Niemcy byli przekonani, że ulotki, które znajdowali np. w pociągu jadącym na front, są dziełem jakichś niemieckich grup antyhitlerowskich.
Uczelnia ta była jednym z głównych ośrodków akademickich w I Rzeczpospolitej, jej rektorem był m.in. słynny kaznodzieja – ks. Piotr Skarga. Mury tej uczelni opuścili tacy ludzie jak Adam Mikiewicz, Juliusz Słowacki, Józef Ignacy Kraszewski, Joachim Lelewel oraz Jan i Jędrzej Śniadeccy. Początki uczelni sięgają 1570 roku. Wówczas w Wilnie powstało kolegium jezuickie. Nie miało ono wszakże rangi dużej placówki oświatowej i biskup wileński Walerian Protaszewicz Szuszkowski rozpoczął aktywne działania na rzecz utworzenia ośrodka naukowego, który stałby się centrum promieniowania na dużą skalę kultury łacińskiej na ziemie Litwy. Wysiłki doprowadziły do wydania przez króla Stefana Batorego w dniu 7 lipca 1578 roku we Lwowie aktu erekcyjnego Akademii Wileńskiej, zaś 1 kwietnia 1579 roku w Wilnie wystawił formalny dokument w tej sprawie. 30 października 1579 roku papież Grzegorz XIII zatwierdził przywilej Stefana Batorego.
Józef Unrug (Joseph von Unruh) urodził się 7 października 1884 r. w Brandenburgu nad rzeką Hawelą. Pochodził ze szlacheckiej rodziny niemieckiej, która miała też polską linię. Ojciec był generałem armii pruskiej, matka była rodowitą Saksonką. Ojciec Józefa - Tadeusz - uczył syna języka polskiego i polskiej tradycji. W roku 1891 Józef rozpoczął edukację w szkole powszechnej w Dreźnie, trzy lata później w gimnazjum w tym samym mieście, a w 1904 r., po uzyskaniu matury, wstępuje do Marineakademie Kiel, postanawiając zostać marynarzem.
Armia Krajowa - formalnie powstała 14 lutego 1942 r. na mocy rozkazu gen. Sikorskiego O.VI L. dz. 627/42, który znosił nazwę ZWZ dla konspiracyjnego wojska w okupowanym kraju. Była największą i najlepiej zorganizowaną armią podziemną wśród wszystkich państw okupowanych przez Niemcy, co zresztą ci ostatni sami przyznawali. W szczytowym okresie liczyła ok. 380 tys. żołnierzy. Pierwszym dowódcą Armii Krajowej został dotychczasowy Komendant Główny ZWZ - gen. Stefan Rowecki "Grot" (aresztowany pod koniec czerwca 1943 r. przez Niemców). Armia Krajowa była częścią Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej i podlegała Naczelnemu Wodzowi oraz rządowi na emigracji. Zajmowała się sabotażem, wywiadem (dostarczyła wiele cennych meldunków Aliantom), dezinformacją przeciwnika (akcja "N"), prowadziła akcje dywersyjno-bojowe, wymierzone w aparat administracyjny i policyjny wroga oraz jego linie zaopatrzeniowe.
W panteonie zwycięstw husarii bitwa pod Hodowem jest nietypowa z dwóch względów. Po pierwsze – husaria i Tatarzy walczyli ze sobą głównie pieszo, i po drugie – mimo braku miażdżącej szarży w swym wykonaniu husaria odniosła zwycięstwo.
W zamian występują odpowiednio nazwy Tannenberg i Żalgiris . W nazewnictwie niemieckim bitwa Grunwaldzka występuje jako bitwa pod Tannenbergiem (Schlacht bei Tannenberg), gdzie Tannenberg to niemiecka nazwa znajdującej również nieopodal pola bitwy wsi - Stębark. Związane jest to najprawdopodobniej z chęcią zdezorientowania i przytłumienia przez Niemców srogiej porażki z 1410 roku, zastępując ją zwycięstwem nad Rosją w pod Stębarkiem w 1914 roku - podczas pierwszej wojny światowej (tzw. II bitwa pod Tannenbergiem). Żalgiris jest natomiast litewskim dosłownym odpowiednikiem Grunwaldu.
Po kampanii wrześniowej, na przełomie lat 1939/1940, wśród żywiołowych inicjatyw konspiracyjnych nie zabrakło i polskich lotników, związanych z lotnictwem wojskowym i cywilnym. W Warszawie powstało ok. 10 grup, złożonych z oficerów i podoficerów lotnictwa, żołnierzy którzy uniknęli niewoli lub z niej zbiegli, pracowników przedwojennego przemysłu lotniczego (inżynierów, techników i mechaników) oraz młodzieży szkół zawodowych i średnich związanych z lotnictwem, a także studentów Politechniki Warszawskiej. Stopniowo grupy te podporządkowywały się ZWZ, w ramach którego w marcu 1940 r. płk/gen. Stefan Rowecki „Grot” powołał Szefostwo Lotnictwa (kryptonim „Bociany”, „Parasol”), z ppłk./płk. Bernardem Adameckim „Bocianem”, „Gozdawą”, „Dyrektorem” na czele (zamordowanym po wojnie przez komunistów w 1952 r.).
Początki tej jednostki sięgają jesieni 1939 r. Wówczas na terenie Ursusa, Gołąbek, Włoch, Piastowa, Modlina, Pruszkowa i Warszawy zaczęły tworzyć się konspiracyjne grupy, związane z „Pobudką” - organizacją podziemną o charakterze narodowym. W Pruszkowie jedna z grup została zorganizowana przez Tadeusza Palusiaka „Konstantego Jasińskiego”, „Kostka”. Wydawał on samodzielnie redagowane komunikaty pochodzące z nasłuchu radiowego i kolportował je wśród mieszkańców. Dodatkowo jego grupa poszukiwała i wydobywała broń pochodzącą z walk wrześniowych.
Andrzej Romocki urodził się w Warszawie 16 kwietnia 1923 r. Rodzicami byli Jadwiga z Niklewiczów i Paweł Romocki. Ojciec był inżynierem, majorem Wojska Polskiego w stanie spoczynku i kawalerem Virtuti Militari. Podczas I wojny światowej był żołnierzem korpusu gen. Dowbora-Muśnickiego. W okresie międzywojennym był m.in. ministrem komunikacji w latach 1926-1928 oraz posłem na Sejm RP. W rodzinie kultywowano tradycje patriotyczne, a idea służby Ojczyźnie była stale wpajana Andrzejowi i Janowi, młodszemu o dwa lata bratu. Dziadek ze strony ojca – Juliusz – był powstańcem styczniowym i również kawalerem VM. Powstańcy styczniowi cieszyli się ogromnym szacunkiem społeczeństwa, a rocznica wybuchu Powstania Styczniowego była uroczyście obchodzona.